بالزاکی کردن

بالزاک از نویسندگان محبوب من است. کمتر نویسنده ای به اندازه وی نوشته و این همه متنوع. مدام نوشت و مدام تجربه کرد و یادداشت کرد مجموع تکه نوشته هایش که درباره هر موضوعی هست. در حقیقت یادآور و کمک حافظه اش بوده الان از آثار جالب ادبيات فرانسه است. سامرست موآم درباره نوع کار کردن بالزاک در کتاب "ده رمان بزرگ جهان " نوشته : زندگی بی آلايش و منظمی داشت. اندکی پس از صرف شام می خوابید. ساعت یک شب مستخدمه اش او را بیدار می کرد. بلند می شد ردای سفید تمیزی می پوشید. معتقد بود برای نوشتن باید لباس تمیز باشد و یک خال بر روی آن نباید باشد. در اين وضعیت در حالی که پی در پی قهوه می خورد با قلمی از پرکلاغ سيه می نوشت. ساعت هفت صبح دست می کشيد استحمامی می کرد و دراز می کشيد. تا ساعت هشت و نه که ناشرش برسد و نمونه های چا
پی را بیاورد.

خواستم به نظم او متلکی بگویم . یادم آمد بی آن که بالزاک باشم. هر شب تا ساعت پنج صبح پی در پی قهوه می خورم. تا سی سال پی در پی پیپم را دود می کردم . چنان که اتاق پر از دود پیپ می شد که در تهران مریم خانم کدبانوی خانه می گفت صبح ها بوی پیپم تا سرکوچه می آید. این را البته با محبت می گفت که نرنجم. اما به هر حال خوش بود یا بد . حالا که دیگر پیپ نمی کشم و فقط قهوه می خورم. کمتر تا سپیده نزند می خوابم. صبح هم ناشرم با نمونه های چاپی نمی آید. اما شباهت دیگری هم به بالزاک دارم و آن چیزی است که دوستان دستش می اندازند. هر روز نزديک ظهر بايد همان طور که به ميهمانی می روم، صفائی بدهم و لباس بپوشم و پشت اين کامپیوتر بنشينم. به جای قلم با پرکلاغ سياه هم کی بوردی دارم سياه که چون بدون سيم است پس می توانم بغلش کنم و دور اتاق بچرخم. گاهی بگذارم روی پايه ای و بايستم ساعت ها و در همان حال سنجابک را تماشا کنم که از تاريکی هوای ابری ژانویه لندن اصلا دلگير نيست و بی اعتنا به باران یکريز، مدام در جنب و جوش است.

اما چه فايده که بيشتر مقاله می نویسم و نه مانند بالزاک قصه. در حالی که ده ها قصه در ذهن دارم که یکیش هم در فاصله ساعت یک صبح تا دو بعداز ظهرست. اما در اين فاصله دنیا تغيير می کند چون که راوی عاشق است و در همين فاصله باید خداحافظی کند.برای همين است که سیزده ساعت برایش سیزده سال می گذرد. و برای آن که بتواند بگذراند اين همه سال را