دنیای دیگر

چه می کنند اين وسایل امروزی ثبت وقايع با طبیعت بشر، با ذهن و خيال آدمی. کجا آینه سکندر که به قول حافظ همان "جام جم است بنگر تا بر تو عرصه دارد احوال ملک دارا"، چنين می توانست کرد که الان تلفن های همراه دوربين دار می کنند که می گيرند و با فشار تکمه ای برای سايت "یوتیوب" می فرستند و بعد هم ميليون ها نفر شاهدش می شوند. همان کاری که کرده اند و دو روز است با پخش لحظه اعدام صدام آتشی زده اند به جان ميليون ها نفر. چنان که پارسال لحظه شکنجه های در ابوغريب را گرفتند. اگر اين ها سی سال پيش بود و مثلا یکی از ماموران اوین هوس می کرد که صحنه کشتن جزنی و ديگران را در تپه اوين به دست آن دو شکنجه گر ساواک تهرانی و آرش بگیرد. اگر اعدام هويدا و گفتگوی آخر وی با خلخالی و زواره ای را ثبت کرده بودند. و هزاران لحظه که خوانده ايم و شنيده ايم، نگاهمان همين اندازه تغيير می کرد.

زندگی در شهری مثل لندن تجربه دیگری است از همين دنیا، با وجود نزديک به چهل هزار سی سی تی وی [دوربين های خيابانی که مدام دارند ضبط می کنند که چه می گذرد در حوزه ديدشان] و آرامش خاطری می دهند وقتی که به زن تنها در اتوبوس خبر می دهند که تنهائی نیستی و داری ضبط می شوی، اگر در اين شهر هزار فرقه کسی قصد تعرضی به تو داشته باشد زير نگاه است. دنيائی که انگار می خواهد نمیرد. می خواهد تا نمرده همه حس و حال هایش را ثبت کند.

باری دارد انسان ديگری ساخته می شود. اين را به ويژه کسانی خوب است بدانند که مسووليتی بيش از يک شهروند عادی در خود می بينند.