بگو بیخود

قدیم ها که نامه و نامه نویسی معمول بود، گاهی که نامه را پستچی نمی برد و یا گم می شد برای همه عادی بود، چرا که بسیار اتفاق می افتاد. به همین جهت فرمانفرما از همه نامه های خود یک رونوشت هم داشت و در شماره گذاری ها به آن اشاره می کرد. و خیلی از آدم ها مانند آل احمد و انجوی هم شماره گذاری می کردند نامه ها و از دوستان می خواستند در نامه هائی که می نویسند به شماره اشاره کنند که معلوم شود. اما حالا که نامه تبدیل شده به همین وب لاگ ها و یا ئی میل که در فضای مجازی می چرخد ظاهرا کسی جائی نگذاشته برای نامه ای که نرسد.

دو ماه قبل از توکا نیستانی تابلوئی دریافت کردم که مدت ها بود منتظرش بودم. چرایش برمی گردد علاوه بر علاقه ام به کارهایش ، به این که توکا و آن مانای شیطان را از بچگی دیده ام و در دلم جای خاصی دارد توکا با آن هیکلش هنوز برایم همان پسر چموش است. دیدم نمی شود که تعدادی از تابلوهایم رسیده و چیده ام دورم و از توکا جز چندتا کار کوچولو که البته شاهکارست و زمانی کارت تبریکش کرده بودیم چیزی ندارم. برایش پیام گذاشتم و او هم محبت کرد. همان روز که تابلویش را خواهرم آورد، به شکرانه آن که بابتش پولی از من نگرفته بود توکا رفتم و شصت پاوند رایج ممالک محروسه بریتانی خرج کردم و قاب و پارسپارتوئی سفارش دادم و هفته بعدش هم رسید و بنا به سندی که می بینید نصب کرده ام بالای تابلوی محمد حمزه و کنار کاری از هومن مرتصوی و البته دو تا کار فوق العاده مهدی سحابی .

همان موقع هم برایش نوشتم که رسید و نوشتم که منتظر می مانم برسد لندن و یک شب شام ببرمش به رستورانی که می خواهد. اما حالا دیدم نامه ای نوشته و معلوم شده ئی میلی که فرستادم نرسیده و ندانسته که اصلا تابلو را دریافت کرده ام یا نه.

این هم رسید دوباره. و تشکرش را می گذارم برای موقعی که خودش آمد. همین را گفته باشم که در این فاصله یکی از دوستان که به دیدنم آمده بود مدتی را پای کار توکا ماند و اول خندید و بعد ... چنان که تا به حال چند نفری را دیده ام که جلو تابلوئی از فریده لاشائی عزیزم دقایقی می ایستند و به زیبائی بنقشه ها خیره می مانند.

این را گفته باشم که گاهی دلم برای تابلوها و مجسمه هایم که دورم و در منظرم نیستند خیلی تنگ می شود. بگو بیخود.