سفرنامه - دو

هنوز ساعت تن که با گذشتن از اقيانوس به هم می ريزد، تنظيم نيست که همراه نيما از در هتل بيرون زدم. تقريبا همه تدارکات ضدسرما بی اثرست و حريف پنج درجه زير صفر نيست. مگر گالری عکسی که از یازده سپتامبر همان جلوی هتل در نقطه صفر زمين برپا کرده اند. عکس هائی از فروافتادن برج ها و چند عکس شاهکار در آن. از جمله عکسی که یک زن مسلمان را با مقنعه سفیدی نشان می داد که اشک از چشمانش سرازير بود از غم کشته شدن اين همه انسان. گشتیم دنبال آن تکه بزرگ از نمای برج ها که ذوب شده و شکلی عجيب ساخته بود مانند چاقوئی رو به هوا. نبود . به گمانم برده اند که آن را مخکم کنند و به عنوان یادمانی در برابر ساختمان تازه ای که ساخته می شود بگذارند.

و بعد در وسط راکفلر سنتر منهاتان خيره شدم به تماشای محوطه ای که برای يخ بازی دختران [اسکینیگ] ساخته اند. با خودم گفتم جداسازی جنسیتی تا نیویورک هم رسيده است. اما ديدم بی توجه به تابلو چند تا پسر هم به رقص مشغولند.یک ساعتی گشت در خيابان های مرکزی منهتن با ساختمان هائی که هيچ کوششی برای زیبائی ظاهر آن ها نشده و از جمله پله های نکره فرار در نمای اصلی آن ديده می شود ، یاد سی و یک سال قبل را زنده کرد که در همين خيابان های ششم و هفتم از حقير بودن انسان نسبت به اين حجم از بناها نوشته بودم. نوشته بودم که هر چقدر در ساختمان های دو طبقه با کفترخانی در بالا سر آن انسان احساس مانوسی دارد اين جا به آدمی حقارت و نه غرور دست می دهد چون که ابعادش از حد تحمل دید و حس ما می گذرد.مگر در همین فيلم بابل نشان نداده بود دختر ژاپنی ناشنوا را که وسط آن آسمان خراش ها همنفسی می جست و نمی یافت.

اما با بچه های جوان ايرانی که چند ساعتی بعد به گفتگو نشستیم، دانستم که نسل امروز آن حال مرا ندارد.به آشنائی که به جفت و بست زندگی نيویورکی پیدا کرده ، به خصوص وقتی که در کار هنرست، نه نسبت به همسن و سال های آمريکائی خود و نه نسبت به حجم های بزرگ ساختمانی احساس کوچکی نمیکند.ساعتی را به گفتگو درباره سينما، هم سینمای ايران و هم سينمای جهان گذراندیم .

به عکسی که با نیما برداشته ام در مرکز راکفلر، وقتی نگاه کردم، نیما به همان سن و سال است که من بودم، دفعه قبل که به نيویورک آمدم. گشتم تا بدانم که اين ها بيشتر می دانند یا ما در آن زمان. و اين نسل با جهان آشناترست يا ما. به باورم تفاوتی بزرگ نرسيد جز اين که نسل امروز به طفيل اينترنت و گسترش رسانه ها و هم به همت خود، حجم دانسته هایش بیشترست. امکان مقایسه اش هم به همان نسبت . در نتيجه در درونش مدام طلبی می جوشد که پاسخش هم فراهم می شود.