برگ و کائنات

دلم گرفته نیست، دلم شکسته نیست، دلم می ریزد گاهی اما. و تنگ می شود برای پسرکی با موهای فرفری که هی کتاب های نجوم می خواند و می خواست بداند ته آسمان کجاست. می خواست بداند کجاست که خدا خانه دارد. می خواست بپرسد آیا کسی آن جاست.

دلم گرفته نیست، و هم شکسته نیست، ولی از این که تو دیگر سئوال هایت را به گوش بالش خوشبوی او نمی گوئی، و خواب نمی بینی که بال گرفتی و رفتی و رفتی و رفتی به اوج آبی ها... دلگیرم.

از این که خواب نمی بينی که روی برگ سواری میان دریاها، و خواب نمی بينی که لانه لک لک خراب شد افتاد به روی گنبد خالی و آن صنوبر پیر، و کاسه نذری به کفر دایه شکست. و زار نزد هیچ کس برای کبودان که نوجوان افتاد. و هیچ کس نگفت چرا... چرا

دلم برای کسی تنگ است که خانه اش را روی رگ های برگ نشان می کرد، و پیام هایش را به ساقه نیلوفر می بست، و گاه ساعت ها با قاصدک سخن می گفت، که از گوش باد پنهان بود....

دلم گرفته نیست، دلم شکسته نیست ولی دلخورم. بزرگ شدی و رنگ کلمه هات پرید، و نگرفته هیچ پندی داری گم می شوی میان خیال.

وقتی این برگ و کائنات FantasticTrip.pps را دیدم دلم برای شاعر دیروز سوخت. همان که تنها وسیله اش نی بود، دمید در نی، و بعد هزار یا نهصد هنوز شکایتش به گوش هاست. دلم برای شاعر دیروز سوخت که ره برد در نظرگه راز ولی چنین نبرد که امروز می برد تصویر و دانش خلاق آدمیزادان ...

نگاه کن به انتهای راه شیری، به انتهای برگ، به انتهای ماده، به انتهای خواب. شعرست انگار آمده به رویایت. یک شعر ناب.